acının bel kemiği şiirin krallık kurduğu yerdir.
acı senin evrenselliğindir
ah acı! evrenin yüreğimi parsel parsel kiraladığı yokluk arsalarıdır.
sen yoksun,
biliyorum.
ama acı olan bu değil
sonuçta öldürmüyor yokluğun
acı olan benim! benliğim!
karanlığın en yırtık yerlerine tuz bastım ben
çiçekleri kanattım vaktiyle
ölmez kuşların uçurum kenarıydım.
dedim ya, acı sen değilsin!
benim acı!
ah ne acıyım,
mavi evrenin bakir duluyum.
ruhum canlıdır kalbim hakeza…
işte bu vallahi acıdır.
derisi yüzülmüş Nefi hassaslığında ruhum.
her darbe yapışıp kalır etime
ekmeğin yirmi kuruş olduğu vakitlerde mutluydum.
yaşamanın bir şiir ettiği
ölümün bin şiir…
o vakitlerde yaşamak ucuzdu, ekmek ucuz…
ölüm esas nefesti
şiirler şiirdi
kuşlar yalnız uçardı
ölmek, şimdilerde kaçışmış!
biz de kaçardık o vakitlerde
yaşamayı sevmezdik
ama yaşardık
bunu bilirdik.
ceket fermuarının gıcırtısını müzik bellerdik.
yaşamak marka değildi o günlerde, şimdi ölmek moda..
iyi ölmeler cancağızım.
Zeynep Zehra KAPLAN