Türkülere oya ören kadınların,
Ocakta yüreklerini döven demircilerin,
Gölgelerini düşman sayan,
Geçen kış çocukluğunu yakmış,
Bıçkın gençlerin
Sokağından geçiyorum
Ve
Bu çocuksu yazda büyüyorum.
Ruhum, iç savaşlarla bezenmiş,
Şairleri tek bir kafiye ile vurulmuş,
Az gelişmiş bir ülke oluveriyor.
Kalbim ise bir kale;
Kuşatılmaktan harabe.
Bu şehrin martıları
Saçlarıma zincirli,
Uçmama eyleminde.
Seküler kurşunlara rastlayan,
Kanlı bilincim üzerine
Hükümet kuruyorlar.
Yasa biçildi bile
Militanca atan kalbime!
Başsız kentlerimde
Şaircilik oynayan bir çocuk
Elinde demirden dizelerle
Kendini yaralıyor habire
Yaralandıkça o,
Şiir akıyor oluk oluk
Sonra tutuyor;
Beni mısralarıyla harmanlıyor.
Şimdi ben,
Bir şiirin en ahenkli yerinde,
Dizeleri kana bulayan,
Kafiyesiz kelimeyim.
ⓘⓓⓔⓑⓘⓨⓐⓣ
Burak ÇELİK