De bana! Şimdi zamanın hangi coğrafyasında çığlık çığlığa arıyoruz birbirimizi.
Ellerin güvercin, ellerin Ege vadisi, ellerin ak, yumuk, yumurcak. Ellerin ilk okulla ellerimden kopacak, sarıya dönecek, renk verecek ve biz öğreneceğiz zamanla ellerin de yalnız kalabileceğini.
Yakından uzağa öpüyorum gün yüzünü, saçlarını, gözlerinin kem değmemiş elasını… Şimdi bir başlangıcın daha hazırlığındasın, daha da uzağımda geleceğinin inşasına tuğla taşıyacaksın. Bilme, duyma, görme ama duam arşta seni takip etmekte yavrucanım.
Bu bir inat değil, öfke hiç değil, had meselesi, hele az daha büyü nasılsa öğreneceksin. İmanın içinde annenin yerini, Rab’bin insanoğlunu anneye emanet ederken ki güvenini, annenin anne olduğu kadar insan oluşunu da ayrıca. Ben o göğsünün içinde yumulup kalan yerimden emin oldukça varsın zaman esirgesin seni benden.
Büyüyeceksin!
Evvelinde,
Yolun insan kalabilenlerin muhabbetinden, hayırda yarışan er meclislerinden geçsin. Kaza ve beladan korunsun aklın, kalbin, bedenin….
Emanetin emanetimdir, demiştim Rabbim.
Annen.
08.08.2015
idebiyat
Devrim Tülay
🙁