Sonra döndüğüm o boşluğu kalbim bildim Abdurrahman…
____________
İntifasını kaybetmiş kuşların tesellisidir dünya
Saçlarından asılmış rüzgâr medeniyetleri…
Koşmayan atların varlığı gibi depreşen naz
Yaşamaktan ezberlenmiş bir kitap gibi
Yazgıdan geçirir
Ölmeyi
Eylemi
Ve
Kimsesizliği…
Mevsimler hükmünü sürerken dar ağaclarında
Görüldüğümüz acının adı eylül olsaydı
Umuda koşardı ferman, küstah bir kışın karşısında
Hiç izlenmemiş oyunlar değildi bunlar
Oysa acının kulağına okunan ağustos
Kasıklarımıza saldığı yangın yeriyle
Devlerin küçücük kent hayalleri kurması demekti.
Aşkı Kimden öğrendik Abdurrahman
Sonra ayrılmayı, sonra o koca kimsesizliği
Yanaklarımıza nakş olunan bu ıslak patikadan
Yeniden ve yeniden beyhude yol yapmayı
Kimden öğrendik sen vadisine ulaşmasın diye
Kınından çıkmış bir mızrağı
göğsümüzde saklamayı.
Granit zamanların yonttuğu hayal
Evrenin kalbinde yosun tutan mesut taş
Buzul çağın en hareketli dalgası sensin tamam!
Beyaz boğazlı kadınların akmaktan korkmadığı
Kabul ettim tamam, senin gezegeninde o taç mahal
Bende çıldırtan mevsim geçişleri
Ve dar ağacında sallanan kıpkızıl bir an.
Yağmur görmemiş topraklarla bir ormanı hırpaladım Abdurrahman
Meydanlarda canı sıkılan bir sloganın
Gidecek evi olmaması demekti bu
Marifetli kadınların ateşi annelemeleri
Süt düşlerinden doğan çocuklar kadar
Ve yazdan kalma sarhoş bir ikindi gibi
Seni bıraktığım o yerin oyuğu
Çölden mütevellit bir kalbin boşluğuydu.
İrtifa kaybetmiş ruhların tesellisidir dünya
Saçlarından asılmış rüzgâr medeniyetleri
Koşmayan atların varlığı gibi depreşen naz
Yaşamaktan ezberlenmiş bir kitap gibi
Yazgıdan geçirir
Sevmeyi
Seni sevmeyi
Ve
Sensizliği…
《Temmet》
Feyz KARİHA
