Uzun zaman önce idi. Sonbaharın ılık rüzgarı, yağmurun serin kokusu nefesimize vurmadan önce idi. Ne kar dokunmuştu yapraklara, ne de gülcenin gülleri. Zamanın bitmek tükenmeyen saatinin dakikaları arasında yuvarlanırken bizlerde o hengamede yokuş aşağı koşuyorduk.
Yaşamak üç heceli bir kelime iken bizi ne kadar da etkiliyordu. Karanlıklardan korkmadan uzun yollardan koşuyorduk işte.
İçimdeki ses susmak bilmiyor, yağmurlar yüreğimi ıslatıyordu. Ta ki o gün..
Ta ki o gün gelene kadar!..
Fatma Zeynep Çelik