cancağızım, mor yelpazelim, kederlim nerdesin?
deli olma zamanımız geldi çattı.. yosun tutan sabahların tatsızlığını rafa kaldırma zamanı şimdi, nerdesin?
deli olma gel! ister o yer minderli, mutfaklardaki yemek kokularına b’ulaşmış iştahınla gel. ister, o dut ağacının bahçeye uzanan dallarından birine tutun da gel, gel işte..
ister, saklambaç oynadığımız o taşlı sokakların kaldırımlarına s’inmiş takunya tıkırtılarını toplayıp, ister o balkonda uyumaya çalışırkenki en neşeli halimizle, bize ellerini uzatan yıldızları tek tek ceplerine doldur da gel..
gel işte..
voltranı oluşturanlar gibi güç bizde deyip, anılarla dolu hikayeleri avluya s’açalım..kaçalım hiç durmadan..
boş çerçeveli kanadı kırık pencerelere konan gülüşlerimizi de yanımıza alıp, hanımeli kokularını ta ciğerlerimize çekerken yeniden başlasak, en başından.
yine yeniden sevsek her şeyi delicesine, etraftaki tuhaf ruhsuz b’akışlara aldırmadan. kaldığımız yerden gökyüzüne açılsak..ucundan tutsak hayatı yeniden, kırmadan hiç bir şeyi, kırılmadan…ama işte yoksun sen..
uzaktan seyrediyorum artık; uzakta kalan hüzünlü koşuşturmalarımızı…
ah o mor hikayelerden ne kaldı ki şimdi geriye?
sen ben ve bizi bize bağlayan şakacı anılarımız bir de..
maviyi unuttuk..unutulduk…unutturulduk….
nerdesin?
hayat devam ediyor her şeye rağmen, yaşamak buysa evet yaşıyoruz…
hayat galiba, yüklemi “özlemek” olan tüm cümleleri zamanla, ömür törpüsünde eritip geçmiş sayfalara gömüyor… hadi baharlardan geçtik de kışlar bile vurdumduymaz olmuş, hayat galiba bizi sevmiyor…
sevmek dilimize ne kadar yabancı bir kelime ne kadar uzak… sevmek… sev… mek… sev…
ah cancağızım, mor yelpazelim,kederlim, şakacım…
şimdi her zamankinden daha çok ihtiyacım var sana…
nerede olursan ol gel işte..deli olma.!
gün gibi burdayım…
ve deliyim hala…
(can kardeşim, dert ortağım, e.a…ya ithafen…)
idebiyat
Nur DERİN